Çok kızıyorum kendime. Sabırsızlığıma, düşüncesizliğime, çabuk parlamama, kızdığım şeylerin acısını sincaptan çıkartmama, çok kızıyorum. Bugün yazıyorum kendime ders olsun diye birşey söylerken bir şeye kızarken düşünerek yapmaya kendi kendime söz veriyorum,daha çok şükretmeye daha azla yetinmeye ve en önemlisi birşey için bir kişi için yapılan şeylerden, iyi kötü, maddi manevi bir karşılık beklememeye.
Neyse o neysem o.
Mutlu anne mutlu çocuk unutmamalıyım..
Düşündüğümüzde dert edecek o kadar çok şeyimiz varki ama yine düşündüğümüzde dert ettiğimiz şeylerin dert olmadığını anlayabileceğimiz çok şey de var.. Niye dertlendim o bende kalsın
Ben her blogu açtığımda bu yazıyı okuyayım her okuduğumda hatırlayayım dertlenmeyeyim. Benim aynam var karşımda her gün baktığım oğlum. Ben neysem biz neysek o da o. Söyleneni değil gördüğünü öğreniyor, yapıyor.
Kızmamam lazım ona anlamam lazım. Her anne gibi arada olan annelik vicdan muhasebesi yapıyorum ben bugün. Bu günkü muhasebem biraz canımı acıtıyor keyifsizlendiriyor beni. Geceden başladı keyifsizliğim gün boyudur sürüyor belki yazdıkça rahatlarım dedim. Herzaman olduğu gibi yazarak daha rahat anlatıyorum gönlümdekileri ben.
Bugünkü keyifsizliği sadece sincapa yüklememek lazım onuda unutmayayım genel bir keyifsizlik bu. Belkide günlerdir içe atışların keyifsizliği, yetememe düşüncesinin keyifsizliği, işe yaramıyorum hissi keyifsizliği..Bilmiyorum dedim ya kızıyorum kendime uzun bir sürenin toplu vicdan muhasebesi galiba kar dan çok zarar var bu ara..
Söz veriyorum bir dahaki hayat muhasebesinde ve annelik muhasebesinde kar daha çok olacak..
Sevgiler...
